Tafelgemeenschap bij Brot & Rosen, of: Hoe leven we solidariteit & spiritualiteit in het dagelijks leven?

Uta Gerstner

Meer | Nieuw | Reflectieve artikelen

Bekijk video

Tafelgemeenschap bij Brot & Rosen, of: Hoe leven we solidariteit & spiritualiteit in het dagelijks leven?

Uta Gerstner

Meer | Nieuw | Reflectieve artikelen

[origineel]

Het huis van gastvrijheid

Ze zijn nu al bijna drie weken in ons huis. De vreugde van de jonge moeder, een vrouw zonder papieren met een baby, die nu bij ons een kamer voor zichzelf en ook aansluiting bij een kleurrijke uitgebreide familie, straalt terug naar iedereen in het huis. En ’s avonds aan de eettafel is iedereen blij het kleine mensenkind eens in de armen te kunnen sluiten.

Al 25 jaar woon ik met mijn gezin in het Huis van Gastvrijheid en realiseer ik mijn droom van een rechtvaardiger wereld op een concrete plaats waar voor de meest onderscheiden mensen en in het bijzonder voor hen die bescherming nodig hebben (een) plek is om te leven.

Sinds 1996 nodigen wij vluchtelingen in ons huis uit die “anders geen plaats in de herberg zouden kunnen vinden”. Zij komen uit de meest uiteenlopende noodsituaties naar ons toe en krijgen een plaats aan tafel, een bed om in te slapen en tijd om hun leven na een crisis weer op orde te krijgen en hun eigen leven weer in handen te nemen.

Vuur gevat

Dit leven werd niet alleen ingegeven door mijn diepe verlangen om een passende levensstijl te vinden voor mijn geloof in Gods liefde, die alle mensenkinderen betreft. Ik was ook onder de indruk van de ervaringen van zeer bijzondere tafelgemeenschappen die ik in de zomer van 1991 met mijn man had in zogenaamde Catholic Worker-Houses of Hospitality in de VS.

In het “Dorothy Day House” in Washington hebben we ervaren hoe een kleine christelijke gemeenschap jarenlang op een heel bijzondere manier heeft samengeleefd (tot vandaag!). Tijdens het dagelijkse ochtendgebed prezen zij Gods liefde voor de minsten van hen en bereidden zich zo voor op hun dagelijkse dienst: Zij runden een gaarkeuken voor de allerarmsten en namen daklozen, vluchtelingen of ex-gedetineerden op in hun huis. Met waken voor het Witte Huis en andere politieke protestacties gaven zij uiting aan hun verzet tegen sociale onrechtvaardigheid, verarming en militarisme.

Visie van een levensgemeenschap

Ik was gefascineerd door deze verbinding van geloof, dienstbaarheid en verzet in de praktijk van alledag, die ik nog nooit ergens op deze manier had ervaren. Bij ons kende ik alleen het “vrome” of het “politieke”, maar beide samen – dat motiveerde ons jongeren in de Duitse vriendenkring van de Catholic Worker! Daarom zijn wij sinds 1993 regelmatig bijeengekomen om onze visie van een huis van gastvrijheid te concretiseren.

Reflecterend over de politieke situatie in ons land na de feitelijke afschaffing van het asielrecht in 1993, realiseerden wij ons al snel dat de rechtelozen, de minderbedeelden en degenen die over de marge van onze samenleving zijn verdrongen, vooral de vluchtelingen zijn. Wij hebben onze vereniging “Diakonische Basisgemeinschaft” opgericht, met wier giften en collectes wij sindsdien ons gasthuis financieren, dat wil zeggen huur, huishouding, zakgeld enz.

De uitdaging van gastvrijheid

We leven samen in een groot gezinshuishouden met ongeveer 22 mensen. Een gemeenschap van momenteel vier volwassenen vormt de kern van Brot & Rosen. Daarnaast zijn er een of twee vrijwilligers die enige tijd in het huis meewerken.

En dan zijn er nog onze respectievelijke huisgenoten in de 12 gastenkamers. Sommigen blijven maar een paar dagen, met anderen hebben we drie, vier of zelfs zeven jaar samen geleefd, afhankelijk van hoe hun situatie en perspectief zich ontwikkelt. De meesten hebben ons huis zo’n 1 tot 1,5 jaar nodig tot er een nieuwe weg voor hen opengaat. In de loop der jaren hebben wij meer dan 350 mensen in ons leven en in de huisgemeenschap verwelkomd. Van sommigen weet ik de naam niet meer, maar anderen zijn deel geworden van mijn nieuwe Hamburgse familie.

Mettertijd groeien vertrouwdheid en verantwoordelijkheid in ons dagelijks huiselijk leven en worden onze gasten medebewoners. We leven samen als een grote woongemeenschap en hebben een grote keuken en eethoek en een grote woonkamer. Het huishoudelijk werk is verdeeld onder iedereen. Iedereen heeft een schoonmaak taak. Om beurten koken we wat de Hamburger Tafel meebrengt of wat we cadeau krijgen van de biologische levensmiddelenwinkel in de buurt. De gemeenschappelijke ontmoetingsplaats is het avondmaal in de eetkamer, waar (bijna) iedereen samenkomt: eten, praten, verdrietig zijn, lachen, spelen – er is plaats voor alles aan de grote tafel.

Met Jezus aan tafel

Op Paasmaandag zullen wij in onze huiskapel onze verbintenissen als kerngemeenschap opnieuw hernieuwen – in herinnering aan de Emmaüsgangers en in het vertrouwen dat het Jezus zelf is die ons steeds weer opnieuw ontmoet op de weg in de vreemdeling en met ons aan tafel het voedsel deelt. Elke doordeweekse dag beginnen we met ons ochtendgebed met Bijbellezen en stilte. Op maandag wordt onze gebedsdienst uitgebreid met voorbede en avondmaal. We nemen en geven elkaar brood en druivensap en laten ons daarmee sterken voor ons dagelijks leven aan de tafel van Jezus. Precies boven de kapel is de grote eettafel waar we delen wat we ontvangen voor het leven.

Leven - gegeven

Voor ons is dat niet zo moeilijk, omdat de overvloed van de maatschappij ook ons huis binnenstroomt en wij veel dingen cadeau krijgen: voedsel, kleding, meubels, huishoudelijke artikelen, kinderspeelgoed. Dat het leven een geschenk van God is, ervaren wij zo dagelijks en zeer tastbaar. Voor mij is het een geloofspraktijk om graag te delen en verder te geven wat ons gegeven is.

Als gemeenschap zijn wij ook betrokken bij het vluchtelingenwerk in Hamburg. Het wordt voor ons steeds ondraaglijker om te zien hoe onze staat en het vluchtelingenbeleid van de EU het recht op leven en de ontwikkeling van het leven van zovele vluchtelingen ondermijnen en verhinderen. Hoe lang zal het wel duren voordat de jonge moeder haar nieuwe leefsituatie met haar kind juridisch kan stabiliseren? We weten het niet, maar we merken dat we het fijn vinden met haar en met alle anderen te leven.

Grenzen stromen

Een van de mooiste ervaringen voor mij is wanneer we gasten worden in ons eigen huis: Ooit woonde er een Koerdisch gezin bij ons, dat al snel onze huisgenoten werden: Zij nodigden ons uit als hun gasten op het verjaardagsfeestje van hun kinderen of om de overleden grootouders te herdenken. We werden verwelkomd aan de gedekte tafel met warme woorden en heerlijk eten – door hen als de gastheren!

http://www.brot-und-rosen.de/