Ken je het moment waarop je op een receptie staat bij mensen die je niet kent. De makkelijkste manier om het ijs te breken is de vraag: wie ben je en wat doe je?
Dan antwoord ik: mijn naam is Sofie. Ik heb een woordenwinkel in de Brugse binnenstad. Maar zodra ik wil zeggen dat ik ook met geloven, kerkgebouwen en spiritualiteit bezig ben, begin ik te hakkelen. Probleem is dat ik de toehoorder duidelijk wil maken dat hij of zij woorden als geloven en spiritualiteit niet te eng, niet te katholiek en zeker niet oubollig moet horen, dat het gaat over de essentie van leven, breder dan dé Kerk en Rome en wat mag en niet mag.
Het zou makkelijker zijn als ik turnleerkracht was, want dan begint er zeker een geanimeerd gesprek over gezond leven en de nood aan beweging.
Maar ik vond een oplossing voor het hakkelen. Als iemand mij vraagt wie ben je en wat doe je, dan antwoord ik nu: Ik heb een woordenwinkel en ik ben daarnaast perspectiefontwikkelaar. Aha, zeggen mensen dan, dat klinkt interessant.
Het geeft mij de kans om uit te leggen dat een samenleving niet enkel nood heeft aan economie en cultuur maar ook aan levensbeschouwing. Dat het gaat over iets wat we allemaal delen: zoeken naar betekenis en de behoefte aan plaatsen waar grote en kleine levensvragen niet weggelachen worden.
En ik vertel u daarom graag over 2 perspectiefprojecten: Symposion en YOT