Idealen en bedrijfsmatige vereisten

Mark van der Linden

Congres | Zaterdag 30 november 2019

Idealen en bedrijfsmatige vereisten

Mark van der Linden

Congres | Zaterdag 30 november 2019
[origineel]

De Rotterdamse BV Avant Spirit streek in 2016 neer in het Emmausklooster van de Kapucijnen in Velp. Samen met een nieuw te starten leefgroep werd het klooster in gebruik genomen. Avant Spirit had een programma dat onderdak bood aan mensen met stress en burn out. In het klooster zouden die mooi tot rust kunnen komen. De leefgroep zou werken als faciliterend team voor de activiteiten van de BV: gastvrouw, kok, meditatiebegeleider e.d.

Het burnout programma is nooit van de grond gekomen omdat de cliënten gewoonweg niet van Rotterdam naar Velp wilden komen: te ver weg van huis, te hoge drempel vanuit de eigen bank naar het klooster. We zijn toen op zoek gegaan naar ander activiteiten, die meer in overeenstemming waren met het gedachtengoed van de Kapucijnen: retraites en cursussen en trainingen. Dat heeft echter ook tijd nodig. Dat kwam langzaamaan van de grond, want als klooster en als organisatie waren we natuurlijk nog onbekend in het werkveld.

Maar soms was het al wel zo druk dat de leefgroep zich overvraagd voelde. Ze maakten lange dagen ten behoeve van de gasten. Daar kwam ook soms irritatie uit voort, waardoor men letterlijk onze met veel moeite gewonnen klanten, weer weg joeg. En hun conclusie was: we komen zo onvoldoende aan onszelf en onze communiteit toe. Daarmee streven we ons eigen doel voorbij.

Dat betekende een afscheid voor de leefgroep. Een leefgroep die wij als leiding juist ook belangrijk vonden voor het in stand houden van het kloosterritme met getijden, voor de kloosterenergie en de sfeer. Dat draagt namelijk allemaal bij aan ons hoofddoel: het in stand houden van het stilste plekje van NL, zodat mensen daar terecht kunnen voor rust en bezinning.

Na 2 jaar stopte de Rotterdamse BV met de activiteiten in Velp, ook omdat het klooster toen verkocht werd aan een projectontwikkelaar. Ik had toen de keus om met de eigenaar mee op te stappen en een nieuwe klus te gaan oppakken. Maar ik zag nog wel mogelijkheden met wat we waren gestart. Samen met onze externe adviseur van de BV destijds, Arjen van Kalsbeek, zijn we toen naar de nieuwe eigenaar van het klooster gegaan met de mededeling: of je hebt morgen een leeg klooster waar je je eigen weg mee kunt gaan, of je geeft ons de kans om ons plan verder op te pakken en in een nieuw op te richten stichting het klooster te exploiteren. De eigenaar gaf ons het voordeel van de twijfel en zelfs een kleine garantiestelling: wij moesten immers met 0 euro op de bank verder: geen geld, geen ondernemer meer die ons steunde, zoals in de BV. We zijn toen snel op zoek gegaan naar nieuwe klanten en gebruikers om een kleine dekking van de kosten veilig te stellen. Salarissen en energie moeten toch gewoon betaald worden.

In het eerste jaar hebben we quitte kunnen spelen. Aan het einde van het jaar kwam de eigenaar van het klooster plotseling met een potentiele huurder op de proppen die ons eruit wilde duwen en een fors bedrag aan huur beloofde. Daar zijn we dwars voor gaan liggen en uiteindelijk is de keuze op ons gebleven. Dit jaar, ik ben inmiddels in 2019 aangekomen, betalen we huur aan de eigenaar. Onze groei gaat echter nog steeds (te) langzaam, zei de manager, waardoor er regelmatig contact is met de eigenaar over de af te dragen huurpenningen. Bovendien zijn we daardoor constant op zoek naar nieuwe kansen en mogelijkheden; een must voor een organisatie in opbouw.

Zoals de pelgrims van de Walk of Wisdom rondom Nijmegen. Hartstikke mooi om die te ontvangen en te faciliteren met maaltijd en bed. Maar dat levert uiteindelijk te weinig op. Je moet als organisatie zelf ook dingen aan je faciliteiten kunnen toevoegen om het rendabel te maken. Zelf programma’s maken die geld opleveren.

De pelgrim is na één nacht weer weg. Wij zochten naar mogelijkheden om de pelgrim meer nachten te laten verblijven. Die hebben we gevonden met eigen programma’s als Leren Pelgrimeren en Pelgrimsweekenden. Deze pelgrims blijven nu minimaal twee nachten en krijgen een heel andere ervaring mee. Bovendien stroomlijn je de aantallen: een pelgrim komt vaak alleen, onaangekondigd, dagelijks op de stoep. Maar ook voor 1 pelgrim moet je alles faciliteren: opvang, maaltijden (’s avonds en ’s ochtends). Bij programma’s creëer je meteen groepen. Dan kun je een schaalvergroting maken. Hoe vaak kwam het voor dat ik zelf, op het moment dat ik naar huis wilde gaan, toch een pelgrim moest opvangen, ervoor koken, in de avond gezelschap houden en ’s morgens weer vroeg terug moest zijn op het klooster om zijn/haar ontbijt voor de volgende dag klaar te maken. Bij een groep kun je dat door betaalde mensen laten doen. Voordeel van eigen programma’s.

Maar niet alles lukt. We bedachten ook een Leergang Verbindend Leiderschap, samen met professionele coaches die ons klooster gebruiken voor hun trainingen. Echter: wij zijn in die wereld onbekend; we hebben 10 tot 12 deelnemers nodig; dus die moeten uit het netwerk van de coaches komen. Iedere coach twee deelnemers leveren: dat gaat lukken zei men vooraf. Nou, tot tweemaal toe hebben we het gepromoot. Geen succes, dus weer gestopt: weg kosten, weg energie. En uiteraard een gat in de begroting….want je houdt er rekening mee dat het wel lukt…

Nu hebben we weer twee nieuwe diensten in ontwikkeling. Weer energie en kosten en hopen dat het nu wel lukt. Ook hebben we nu weer 3 mensen in huis wonen die ook voor ons werken: het is geen leefgroep, dat wilden we niet meer, maar wel een faciliterende: ze zijn er voor de gasten en de maaltijden, maar ook voor het getijdegebed, dat we nu meditatiemoment noemen. Zij zijn er op basis van kost en inwoning (als de groei doorzet zal er voor een of twee ook een salaris in zitten). Daarnaast hebben we inmiddels bijna 40 vrijwilligers actief, die allemaal affiniteit met het klooster hebben. Maar ook allemaal een mening hebben en gehoord willen worden. Die soms teleurgesteld zijn, omdat de richting niet helemaal hun richting is. Ik houd ze steeds voor: we hebben samen 1 doel: het klooster behouden: het stilste plekje van NL koesteren en waarborgen voor toekomstige generaties die behoefte zullen hebben aan rust en stilte.

Van af het begin hebben we verzoeken gehad van zorginstellingen die ook wel iets met ons klooster zouden willen. Van autistische jongeren tot dementerende ouderen en verslaafden. Dat levert veel geld op, werd ons steeds voorgehouden. Maar wij stellen onszelf steeds de vraag:

past dit wel bij het klooster? Doen we onze uitgangspunten dan geen geweld aan? Wij willen het klooster behouden voor rustzoekers, passen deze zorggroepen daarbij? Ik wil daar zelfs toeristen aan toevoegen: dat zijn ook meestal geen rustzoekers. Dus wij willen alleen de rustzoekende toerist. Dat blijkt vaak een wandelaar of fietser te zijn. Vanwege de bezettingsgraad van de kamers staan wij bijvoorbeeld op Booking.com als Bed & Breakfast, maar zelfs dan selecteren we steng: rustzoeker; om half 11 gaat de poort dicht en de lamp uit. Wil je dat niet: dan moet je een ander adres zoeken

Onze 4 pijlers zijn nu: Retraites en meditatie; Pelgrims; Stress en burnout opvang (toch weer!) en Verhuur van ruimtes voor activiteiten, vergaderingen en cursussen. We zijn nog niet op het punt waar we naar toe moeten. Daar hebben we zeker nog een jaar voor nodig. En we hopen dat onze directe omgeving daarin medewerking verschaft. De huisbaas in de vorm van tegemoetkoming, we hebben een fundraise programma om te kunnen investeren in onze nieuwe activiteiten; we hebben een paar sponsorverzoeken uitgedaan naar organisaties die op onze hand zijn. Zo proberen we stappen voorwaarts te maken. Dat valt niet altijd mee, want als er geen geld is kun je eigenlijk niet veel: het koffiezetapparaat gaat kapot; een nieuwe kost 500 euro. Oei, maar de dames van de huishoudelijke dienst hebben ook gevraagd om een nieuwe stofzuiger van 400 euro, en er moeten ook hoognodig nieuwe lakens komen. Wacht, ik heb maar 500 euro en niet meer. En als aan het einde van de maand de salarissen moeten worden betaald, gaat het eerste geld naar het personeel en als er dan niks meer over is krijgt de manager/directeur niks betaald die maand. Daardoor ben ik de grootste crediteur van de stichting geworden. Niet om mezelf aan te wijzen, maar om de spagaat te laten zien waar we maandelijks voor staan.

Idealisme of realisme zijn termen die we regelmatig gebruiken in het teamoverleg. Waar stopt het een en begint het ander? Waarom ga je er dan toch mee door? Omdat ik er nog steeds vertrouwen in heb dat het goed komt: als we de tijd maar gegund krijgen om ons te ontwikkelen. En juist omdat we een stichting zonder geld zijn, gaat die ontwikkeling trager. Een ondernemer zou kunnen investeren in zijn bedrijf, in de marketing en promotie. Wij hebben die middelen helaas niet. Wij hebben enthousiasme, energie, geduld en geloof dat het goed komt.

Bekijk video:

Over de auteur

Mark van der Linden

Directeur/bestuurder van Stg. Avant Spirit