Belangrijk om weten is dat onze gemeenschap momenteel niet strak omlijnd is: we zijn met een 7-tal mensen, sommigen wonen op het domein, anderen in de buurt. Het gaat om religieus bewogen mensen die op één of andere manier geraakt zijn door de inspiratie en willen meewerken aan dat gastvrij huis.

Rond die kern zijn er een aantal kringen van mensen die betrokken zijn op het geheel of op een onderdeel van de werking: ook zij dragen mee en zijn met ons verbonden, bv. als trouwe deelnemer, vrijwilliger, supporter..

Ik probeer daarbij enkele moeilijkheden en kansen te formuleren, opnieuw vanuit mijn oogpunt:

Moeilijkheden:

• We zijn een groep in beweging, en op dit ogenblik is de afbakening van de gemeenschap niet zo duidelijk: wie hoort er nu bij, en voor hoe lang? Is het noodzakelijk een levenskeuze voor lange tijd of is er een tijdelijk engagement mogelijk? Hoe kan iemand ingroeien in de gemeenschap? We hebben daar momenteel te weinig houvast.
• Een heldere beleidsstructuur bouwen rond dit uniek geheel is complex: zuivere beheerstaken liggen bij de vzw-structuur (stichting), maar het is moeilijk om goed af te bakenen wie zeggenschap heeft over gemeenschap, en hoe de communicatie moet lopen tussen al de betrokkenen.
• Omdat de gastvrijheid zo belangrijk is, zijn we sterk gericht op de anderen: dit betekent dat ons engagement erg centraal staat; Dat is mooi, maar draagkracht van elke mens is daarin verschillend – dit respecteren van elkaar, elkaar voldoende vrijheid gunnen maar ook elkaar mogen oproepen tot engagement: het lukt niet altijd
• Tijd ontbreekt vaak om stil te staan: het huis en haar gasten slorpen ons op, er zijn tal van concrete taken die dringend zijn en dus gemakkelijk voorrang krijgen. (10.000 gasten). We vinden het moeilijk om tijd maken voor elkaar en voor gesprek over wat ons bezighoudt en bezielt.
• Mede door die drukte is het nodig om de eigen spiritualiteit te voeden en te onderhouden: het verzorgen van gemeenschappelijke gebeds- momenten is belangrijk, daarnaast heeft ieder daarin ook een persoonlijke weg te gaan.

Ik ben er van overtuigd dat het samenleven en werken in Hof Zevenbergen vandaag Kansen biedt

• Het is een moderne vorm van religieus bewogen leven, passend bij deze tijd
  • Er is een grote Openheid, een diversiteit in engagement mogelijk: de ene voltijds, de ander naast de eigen job – de ene meer praktisch, de andere meer inhoudelijk of spiritueel, elk kan een eigen bijdrage leveren
  • Tijdelijkheid: het hoeft geen definitieve levenskeuze te zijn, misschien is dit een vorm die past bij onze moderne manier van leven, je kan bewust een tijdelijk engagement aangaan en later weer een andere weg kiezen: dat hoeft niet als een mislukking gezien te worden.
  • Verbinding met omgeving: we staan niet los van de wereld, maar er middenin – door de openheid naar alle soorten groepen komt de wereld ook binnen in huis : en we onderhouden ook goede contacten met de buurt, de parochie, de gemeente

• Beeld van begijnhof is voor ons uitdagend model: een vorm van wonen en leven waar ruimte is voor ieders eigenheid, vanuit een gemeenschappelijke gelovige onderstroom (sapstroom). Het past bij ons.
• (Een andere kans vind ik dat we) door die openheid, noem het een integraal christelijk humanisme, ons niet of niet alleen richten op de ‘heilige rest’ van overtuigde christenen, maar op een brede groep mensen die vandaag snakt naar zingeving op verschillende manieren, en die voorzichtig komt ‘snuffelen’ – we willen hen niet ‘vangen’, niet overtuigen, maar open staan voor ieders weg naar meer menswording zonder meer.
• Ik ben ervan overtuigd dat velen vandaag op zoek zijn naar zo’n vorm van zingeving.