Deze verschillende aspecten van het gemeenschapsleven staan nog wel eens op gespannen voet met elkaar. Als we in de kapel, die vlak naast de gemeenschappelijke keuken ligt, onze gebedsdiensten houden, worden we regelmatig gestoord door het lawaai van spelende kinderen op de gang of luide gesprekken in de keuken. Het huis lijkt soms een duiventil waar allerlei mensen in- en uitlopen: vrienden van huisgenoten, vrijwilligers die Nederlandse les komen geven of activiteiten ondernemen met de kinderen, donaties die worden afgeleverd. Bepaald geen verstilde, contemplatieve sfeer.

In de praktijk van het samenleven met elkaar moeten we als idealistische Nederlanders constant water bij de wijn doen. Veel leefstijlkeuzes die voor ons vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet voor onze huisgenoten: vegetarisme, recyclen, hergebruik, burgerlijke ongehoorzaamheid aan onrechtvaardige wetten. Dus is het wat schipperen tussen onze idealen en ruimte bieden aan de behoeften en wensen van onze huisgenoten.

Samenleven in zo’n multiculturele, multireligieuze gemeenschap is pittig. De meeste vluchtelingen zijn getraumatiseerd en kampen met psycho-sociale problemen. Toch is het onze ervaring dat bijna iedereen zijn best doet om op een prettige manier met elkaar om te gaan. Wonder boven wonder lukt dat meestal heel goed. Mensen uit heel verschillende culturen en religies raken verbonden met elkaar, simpelweg door samen een huishouden te runnen en met elkaar op te trekken. Het belangrijkste is niet eens dat mensen een dak boven het hoofd hebben of te eten hebben. Het belangrijkste is dat mensen gekend en gezien worden, dat ze weten dat er anderen zijn die om hen geven. We zien huisgenoten die de eerste dagen wat schichtig aan tafel zitten bijna altijd in korte tijd opbloeien door de familiale sfeer in huis.