Bij Monserrat, een prachtige berg in het noordoosten van Spanje, vinden we de oude benedictijnenabdij waar de heilige Ignatius van Loyola, stichter van de jezuïetenorde, voor het eerst de genezende dynamiek van persoonlijke spirituele (in dit geval benedictijnse) oefeningen ervoer. Op het plein van het oude klooster bevindt zich nu een modern kunstwerk van een mensenhoofd; een bord legt uit “Dit atrium markeert de overgang tussen profane en heilige ruimte, en de sculptuur verwijst naar het fundamentele principe van het christelijk humanisme dat mensen, met hun verlangen naar leven, geluk en schoonheid, het ware pad zijn dat naar goddelijkheid leidt.”
Persoonlijk vind ik dat dit op een prachtige manier de Ignatianse pedagogie symboliseert – het fundamentele paradigma voor jezuïetenonderwijs vandaag – en hoe het voortkomt uit wat ik ‘een spiritualiteit op het kruispunt’ zou noemen, die de horizontale en verticale dimensies van het menselijk leven met elkaar verbindt.
Geef een reactie